Γιατί η μοναξιά αυξάνει τον κίνδυνο διαβήτη

Κάποιοι από τους υποκείμενους μηχανισμούς που συμβάλλουν σε αυτόν τον αυξημένο κίνδυνο, περιλαμβάνουν την κατάθλιψη, τη μειωμένη γνωστική απόδοση και την εισαγωγή σε οίκο ευγηρίας.

Η μοναξιά επιδεινώνει την υγεία μέσω διαφόρων οδών, συμπεριλαμβανομένης της ποιότητας της διατροφής, της σωματικής δραστηριότητας, της κατανάλωσης αλκοόλ, του καπνίσματος και του ύπνου.

Νέα μελέτη εξέτασε αν η σωματική δραστηριότητα, ο ΔΜΣ και η ποιότητα της διατροφής, μεσολαβούν στη σχέση μοναξιάς και διαβήτη σε ανθρώπους ηλικίας 36 έως 77 ετών στις ΗΠΑ.

Η έρευνα περιελάμβανε 1.713 άτομα που παρακολουθούνταν από γιατρούς στο πλαίσιο της μελέτης Healthy Aging in Neighborhoods of Diversity across the Life Span (HANDLS) μεταξύ 2013 και 2017. Η μελέτη HANDLS διεξήχθη το 2004 και περιελάμβανε 3.720 άτομα για την αξιολόγηση της επίδρασης των κοινωνικοοικονομικών παραγόντων στις διαφορές στην υγεία μεταξύ λευκών και αφροαμερικανών κατοίκων της Βαλτιμόρης.

Οι συμμετέχοντες ταξινομήθηκαν ως μη διαβητικοί, προ-διαβητικοί ή διαβητικοί με βάση τα επίπεδα γλυκόζης αίματος νηστείας, τα φάρμακα και τις αυτοαναφορές. Η κλίμακα τριών στοιχείων του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας (UCLA) μέτρησε τη μοναξιά με βάση την έλλειψη συντροφικότητας, το αίσθημα παραγκωνισμού και την κοινωνική απομόνωση.

Η μέση ηλικία των συμμετεχόντων ήταν 57 ετών, το 59% εκ των οποίων ήταν γυναίκες, το 39% ήταν λευκοί και το 38% είχαν εισόδημα κάτω από το όριο της φτώχειας. Το 16% και το 24% ταξινομήθηκαν ως προ-διαβητικοί και διαβητικοί, αντίστοιχα. Περίπου το 14% των συμμετεχόντων αισθανόταν συχνά την απουσία συντρόφου, ωστόσο μόνο το 8% ανέφερε αισθήματα κοινωνικής απομόνωσης.

Το 24%, το 26% και το 51% ήταν φυσιολογικού βάρους, υπέρβαροι και παχύσαρκοι, αντίστοιχα.

Οι λευκοί είχαν περισσότερες πιθανότητες να αναφέρουν ότι αισθάνονταν αποκλεισμένοι σε σύγκριση με τους Αφροαμερικανούς ενήλικες. Το αίσθημα μοναξιάς παρουσίασε σημαντικές αλλά αντίστροφες συσχετίσεις με την ποιότητα της διατροφής και τη σωματική δραστηριότητα.

Μέσω του μακρο-μοντέλου PROCESS, διαπιστώθηκαν εννέα άμεσες διαδρομές που συνδέουν τη μοναξιά με τον διαβήτη. Η μοναξιά επηρεάζει την ποιότητα της διατροφής, τον ΔΜΣ ή τη σωματική δραστηριότητα και, ως εκ τούτου, συμβάλλει στον κίνδυνο διαβήτη.

Η πιθανότητα κακής ποιότητας διατροφής αυξανόταν με το αίσθημα μοναξιάς. Η ηλικία, το γυναικείο φύλο, το υψηλότερο μορφωτικό επίπεδο και το εισόδημα 125% πάνω από τα όρια της φτώχειας, σχετίζονταν σημαντικά με την καλύτερη ποιότητα διατροφής.

Επίσης το να είναι κανείς νεότερος, άνδρας ή να έχει ολοκληρώσει περισσότερα χρόνια εκπαίδευσης, αύξανε την πιθανότητα μεγαλύτερων επιπέδων σωματικής δραστηριότητας.

Η σωματική δραστηριότητα ήταν ένας προγνωστικός παράγοντας που συνέβαλε σημαντικά στις διακυμάνσεις των τιμών του ΔΜΣ. Οι υψηλότερες τιμές ΔΜΣ σχετίζονταν σημαντικά με τη νεότερη ηλικία, το γυναικείο φύλο, το υψηλότερο εισόδημα και την κατανάλωση λιγότερων αλκοολούχων ποτών.

Διαπιστώθηκε ότι οι υψηλές τιμές ΔΜΣ αυξάνουν σημαντικά τον κίνδυνο διαβήτη με δοσοεξαρτώμενο τρόπο, με μεγαλύτερη αύξηση του ΔΜΣ να οδηγεί σε υψηλότερο κίνδυνο διαβήτη. Η σωματική δραστηριότητα και ο ΔΜΣ είχαν σημαντική και έμμεση επίδραση στην επίδραση της μοναξιάς στον κίνδυνο διαβήτη. Ούτε η φυλή ούτε το επίπεδο φτώχειας επηρέασαν σημαντικά την επίδραση της μοναξιάς στον διαβήτη.

Συμπεράσματα

Το αίσθημα μοναξιάς είχε σημαντικές αλλά αντίστροφες συσχετίσεις με τη σωματική άσκηση και την ποιότητα της διατροφής, γεγονός που ευθυγραμμίζεται με προηγούμενες μελέτες.

Η ανάπτυξη διαταραχών ψυχικής υγείας όπως η κατάθλιψη και η μοναξιά είναι συχνά πολύπλευρη, καθώς η χρόνια φλεγμονή που σχετίζεται με διάφορες ασθένειες, συμπεριλαμβανομένου του διαβήτη, έχει κοινή παθολογία με την κατάθλιψη.

Επιπλέον, η κακή ψυχική υγεία οδηγεί συχνά σε χαμηλής ποιότητας διατροφή που είναι πλούσια σε επεξεργασμένα τρόφιμα και φτωχή σε φρούτα και λαχανικά, αλλά και σε κακές συνήθειες ύπνου και αυξημένη ψυχική δυσφορία.

Η πολύπλοκη αλληλεπίδραση μεταξύ του τρόπου ζωής και των γενετικών παραγόντων στη μοναξιά και τον διαβήτη, υπογραμμίζει τη σημασία της ανάπτυξης στοχευμένων προγραμμάτων παρέμβασης που μπορούν να βελτιώσουν τόσο την ψυχική όσο και τη σωματική υγεία.

Τα ευρήματα δημοσιεύτηκαν στην επιστημονική επιθεώρηση Nutrients.