ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Ανακάλυψαν 2 νέα γονίδια που αυξάνουν τον κίνδυνο για διπολική διαταραχή

Δύο νέα γονίδια, που αυξάνουν τον κίνδυνο για εμφάνιση διπολικής διαταραχής σε έναν άνθρωπο, ανακάλυψε μία διεθνής ερευνητική ομάδα, στην οποία συμμετείχε και Έλληνας
Ανακάλυψαν 2 νέα γονίδια που αυξάνουν τον κίνδυνο για διπολική διαταραχή

Δύο νέα γονίδια, που αυξάνουν τον κίνδυνο για εμφάνιση διπολικής διαταραχής σε έναν άνθρωπο, ανακάλυψε μία διεθνής ερευνητική ομάδα, στην οποία συμμετείχε και Έλληνας επιστήμονας, ο Μανώλης Κοβεγίνας -καθηγητής στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Υγείας στην Αθήνα και συν-διευθυντής του ισπανικού Κέντρου Ερευνών Περιβαλλοντικής Επιδημιολογίας (CREAL) στη Βαρκελώνη- σύμφωνα με όσα δημοσιεύονται στο περιοδικό «Nature Communications».

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Γερμανό καθηγητή Μάρκους Νέδεν, διευθυντή του Ινστιτούτου Ανθρώπινης Γενετικής του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου της Βόννης, ανέλυσαν νέα γενετικά δεδομένα από 2.266 ασθενείς με μανιο-καταθλιπτική διαταραχή και άλλους 5.028 υγιείς ανθρώπους. Επίσης, μελέτησαν ξανά παλαιότερα γενετικά δεδομένα, οπότε η συγκριτική γενετική ανάλυση κάλυψε συνολικά 9.747 ασθενείς και 14.278 υγιείς ανθρώπους.

«Οι συνεισφορές των επιμέρους γονιδίων είναι τόσο μικρές, που συνήθως δεν μπορούν να εντοπισθούν μέσα στο γενετικό "θόρυβο" των γενετικών διαφορών», δήλωσε ο καθηγητής Σβεν Κίχον του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου της Βασιλείας στην Ελβετία.

Μόνο όταν συγκρίνεται το DNA ενός πολύ μεγάλου αριθμού ασθενών με το DNA υγιών, είναι δυνατό να πέσει περισσότερο φως στο γενετικό υπόβαθρο της συγκεκριμένης ασθένειας, εξηγεί.

Η νέα μελέτη, χρησιμοποιώντας εξελιγμένες μεθόδους βιοστατιστικής ανάλυσης, αποκάλυψε συνολικά πέντε περιοχές του DNA, που σχετίζονται με αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης της νόσου.

Από αυτές, οι δύο ανακαλύπτονταν για πρώτη φορά (το γονίδιο ADCY2 στο χρωμόσωμα πέντε και το MIR2113-POU3F2 στο χρωμόσωμα έξι), ενώ οι άλλες τρείς περιοχές (ANK3, ODZ4 και TRANK1) ήταν ήδη γνωστές και επιβεβαιώθηκαν ως γενετικοί παράγοντες κινδύνου.

Τα νέα γονίδια έρχονται να προστεθούν σε άλλες γενετικές περιοχές κινδύνου που ήταν ήδη γνωστές από προηγούμενες έρευνες, ρίχνοντας έτσι περισσότερο φως στο γενετικό υπόβαθρο μιας από τις τρεις κυριότερες ψυχικές νόσους, μαζί με τη σχιζοφρένεια και την κατάθλιψη.