Τα «πληρωμένα νεφρά» και οι λίστες αναμονής

Νέα μελέτη πουδιεξήχθη στον Καναδά δείχνει ότι η προσφορά χρημάτων στους εν ζωή δωρητέςνεφρού μπορεί να αποδειχθεί οικονομικά αποτελεσματική, υπό την έννοια ότι είναιλιγότερο το κόστος για την αγορά του μοσχεύματος σε σύγκριση με την απαιτούμενηθεραπεία των ασθενών που βρίσκονται στη λίστα αναμονής.







Η μελέτηεπικεντρώθηκε αποκλειστικά στα οικονομικά δεδομένα, χωρίς να λαμβάνονται υπ’όψιν δεοντολογικά ζητήματα που αφορούν στην προσφορά χρημάτων ως αντάλλαγμα γιατα όργανα.







Μία από τους επικεφαλήςτης μελέτης, η Lianne Barnieh από το Πανεπιστήμιο του Κάλγκαριστον Καναδά, δηλώνει πως είναι λογικό να ερευνηθούν αρχικά τα πλεονεκτήματα καιτα μειονεκτήματα από οικονομικής πλευράς πριν αναλυθεί οποιοδήποτε ηθικόζήτημα.







Επί του παρόντος,περίπου 80.000 άνθρωποι στις ΗΠΑ βρίσκονται στη λίστα αναμονής για μόσχευμα νεφρού.Πολλοί από αυτούς θα χάσουν τη ζωή τους πριν βρεθεί συμβατός δότης. Το κίνητροτων χρημάτων είναι μια προοπτική που έχει συζητηθεί κατά καιρούς, παραμένει όμωςαμφιλεγόμενη.







Τα ευρήματα της νέαςμελέτης έδειξαν ότι αμοιβή ύψους 10.0000 δολαρίων σε κάθε δωρητή θα έχει ως αποτέλεσμααύξηση του αριθμού των μεταμοσχεύσεων κατά 5%, με επακόλουθη μείωση στο κόστοςπερίθαλψης και καλύτερη ποιότητα ζωής για τους ασθενείς.







Όσο κι αν εγείρειαντιδράσεις, είναι ένα ενδεχόμενο που πρέπει να ερευνηθεί σε βάθος, δηλώνει ο Peter Reese από το Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια.







«Έχουμε την ηθικήυποχρέωση να ερευνήσουμε κάθε εναλλακτική λύση ώστε να υπάρξει ευρύτερηπρόσβαση στα αναγκαία μοσχεύματα. Δεν πιστεύω λοιπόν ότι θα πρέπει νααποκλείσουμε τίποτα.», συμπληρώνει.







Μια άλλη πρότασηπου συζητείται αντί της αμοιβής είναι η πλήρης κάλυψη της ιατρικής περίθαλψηςτων δωρητών για διάστημα 20 ετών, αναφέρει ο Reese.





Ο Art Caplan από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης είναι αντίθετος προς την ιδέα του «μοσχεύματοςεπί πληρωμή» και προτείνει μια αλλαγή στην προσέγγιση της δωρεάς οργάνων.Υποστηρίζει ότι αντί να υπάρχει η επιλογή να γίνει κάποιος δωρητής, αυτό θαπρέπει να θεωρείται δεδομένο και να ακολουθείται μια πολιτική αποχώρησης γιαόποιον δεν επιθυμεί να γίνει δωρητής.