Γιατί κλαίμε και πότε μας έρχονται δάκρυα στα μάτια;

Τα δάκρυα και το κλάμα, αν και αποτελούν μια σωματική αντίδραση, είναι η βάση της ηθικής και του πολιτισμού, που ξεχωρίζει τον άνθρωπο από τα υπόλοιπα όντα, αναφέρει ο δρ Μάικλ Τριμπλ, ομότιμος καθηγητής Συμπεριφορικής Νευρολογίας στο Ίδρυμα Νευρολογίας του University College, στο Λονδίνο, στο περιοδικό «Scientific American».

Ο δρ Μαικλ Τριμπλ θεωρεί ότι ο άνθρωπος ανέπτυξε την συμπεριφορά του κλάματος κυρίως για λόγους επικοινωνίας κυρίως στις προϊστορικές περιόδους, εκφράζοντας τα συναισθήματα του πριν αναπτύξει την ομιλία και τη γραφή.

Κλαίγαμε λοιπόν για δυο λόγους: για να είναι υγρό το μάτι και να «αυτοκαθαρίζεται» και για να εκφράζουμε τη λύπη ή τη χαρά μας προς τους άλλους.

Ο δρ Τριμπλ, τονίζει: «Δεν κλαίνε, όμως, όλοι οι άνθρωποι εξίσου, και δεν κλαίνε και για τους ίδιους λόγους. Οι περισσότεροι θα κλάψουν για συναισθηματικούς λόγους, όπως το πένθος και η θλίψη για μία απώλεια, αλλά πολλοί λίγοι θα κλάψουν για αισθητικούς λόγους, δηλαδή, όταν κοιτάζουν έναν πίνακα, ένα γλυπτό ή ένα άλλο εξαίσιο έργο τέχνης. Υπάρχουν επίσης τα δάκρυα χαράς, τα οποία κατά κανόνα διαρκούν λιγότερο από εκείνα της θλίψης και του πένθους».

Ο καθηγητής τονίζει επίσης ότι το κλάμα και όχι το δάκρυ, πρέπει να αναπτύχθηκε στους πρώτους ανθρώπους σε κάποια καθοριστική εξελικτική στιγμή. Όπως λέει, η εμφάνιση του συναισθηματικού κλάματος σχετίζεται με την εμφάνιση της αυτό-συνειδητοποίησης και την αντίληψη ότι και οι άλλοι άνθρωποι έχουν συνείδηση του εαυτού τους. Ο δρ Τιμπλ προσθέτει πως όλ’ αυτά σημαίνουν ότι τα δάκρυα αποτελούν φυσική αντίδραση όχι μόνον στον πόνο, αλλά και στην συμπόνια προς τους άλλους.