Τα οφέλη του θεάτρου για τους ασθενείς με Πάρκινσον

Ερευνητές στο Πανεπιστήμιο Oberta de Catalunya, σε συνεργασία με το Νοσοκομείο Sant Pau στη Βαρκελώνη, αξιολόγησαν τις επιδράσεις της ενεργητικής και παθητικής συμμετοχής σε θεατρικές δραστηριότητες στη συναισθηματική και γνωστική υγεία και την ποιότητα ζωής αυτών των ασθενών.

Στο έργο συμμετείχαν 34 πάσχοντες από τη νόσο του Πάρκινσον ηλικίας μεταξύ 50 και 75 ετών, οι οποίοι χωρίστηκαν σε δύο ομάδες: τα μέλη της μίας ομάδας παρακολούθησαν ένα τρίμηνο θεατρικό πρόγραμμα στο Teatre Lliure στη Βαρκελώνη, το οποίο περιελάμβανε παραστάσεις, εργαστήρια και ξενάγηση. Τα μέλη της άλλης ομάδας έκαναν ασκήσεις γνωστικής διέγερσης στο σπίτι. Και οι δύο ομάδες αξιολογήθηκαν πριν και μετά το πρόγραμμα μέσω νευροψυχολογικών τεστ και ερωτηματολογίων σχετικά με τη διάθεσή τους, την ποιότητα ζωής και το πώς αντιλαμβάνονταν τις αλλαγές.

Οι ασθενείς που συμμετείχαν στο θεατρικό έργο παρουσίασαν βελτίωση στη συναισθηματική τους ευεξία, όπως έδειξε το ερωτηματολόγιο για την ποιότητα ζωής στη νόσο του Πάρκινσον. Αυτή η βελτίωση δεν παρατηρήθηκε σε όσους έκαναν ασκήσεις γνωστικής διέγερσης στο σπίτι.

Επιπλέον, τόσο τα μέλη της θεατρικής ομάδας όσο και αυτά της ομάδας γνωστικής διέγερσης, είχαν χαμηλότερα επίπεδα κατάθλιψης και άγχους, γεγονός που υποδηλώνει ότι και οι δύο δραστηριότητες συμβάλλουν στη βελτίωση της διάθεσης, αν και με διαφορετικούς τρόπους.

Ο πιο άμεσος αντίκτυπος ήταν εμφανής στους συμμετέχοντες που παρακολούθησαν τα ομαδικά θεατρικά εργαστήρια: σύμφωνα με τις κλίμακες που χρησιμοποιήθηκαν πριν και μετά από κάθε συνεδρία, το συναισθηματικό φορτίο μειώθηκε σημαντικά μετά από κάθε εργαστήριο, υπογραμμίζοντας την αξία του θεάτρου ως εργαλείου για τη διοχέτευση των συναισθημάτων.

Τα ευρήματα δείχνουν ότι «οι ομαδικές δραστηριότητες μπορούν να βοηθήσουν στη μείωση των συναισθημάτων απομόνωσης, στην ενίσχυση των συναισθηματικών συνδέσεων μεταξύ των συμμετεχόντων και στην αύξηση της ενσυναίσθησης, αναγνωρίζοντας ότι και άλλοι έχουν παρόμοιες εμπειρίες στην αντιμετώπιση των προκλήσεων της νόσου». Ομοίως, «οι περισσότεροι ανέφεραν ότι η ομαδική εργασία ενίσχυσε το αίσθημα κοινωνικής υποστήριξης».

Σύμφωνα με τους ερευνητές, ο συναισθηματικός αντίκτυπος εξηγείται από δύο βασικούς παράγοντες: την σαφή συναισθηματική έκφραση που απαιτεί το θέατρο και το ομαδικό περιβάλλον, το οποίο ενισχύει την ενσυναίσθηση και το αίσθημα του ανήκειν.

Παρόλο που δεν παρατηρήθηκαν σημαντικές βελτιώσεις στα αντικειμενικά γνωστικά τεστ, καταγράφηκε βελτίωση στην υποκειμενική αντίληψη της καθημερινής γνωστικής ικανότητας. Αυτή η υποκειμενική βελτίωση μπορεί να οδηγήσει σε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση κατά την εκτέλεση καθημερινών εργασιών. Τα σχόλια από τους συμμετέχοντες ήταν επίσης εξαιρετικά θετικά: τα θεατρικά εργαστήρια έλαβαν μέση βαθμολογία 4,5 στα 5. Οι θεατρικές παραστάσεις βαθμολογήθηκαν με 4,4 και η ξενάγηση στο θέατρο βαθμολογήθηκε με 4,8.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, οι δραστηριότητες που βασίζονται στην τέχνη, και ιδιαίτερα οι θεατρικές, αποτελούν ένα πολλά υποσχόμενο εργαλείο παράλληλα με τη φαρμακευτική αγωγή, η οποία έχει περιορισμένες επιδράσεις σε συμπτώματα όπως η απάθεια, η ανηδονία και η συναισθηματική απομόνωση.

Τα ευρήματα δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Arts & Health.